نقش آمینوگوانیدین در بهبود عملکرد عصب سیاتیک تحت ایسکمی - ریپرفیوژن در موش صحرایی بالغ

چکیده زمینه و هدف: ایسکمی ریپرفیوژن نقش مهمی در گسترش نوروپاتی های مختلف ایفا می نماید. در این مطالعه آسیب ناشی از ایسکمی ریپرفیوژن و نقش آمینوگوانیدین در بهبود عملکرد عصب سیاتیک بر اساس شاخص های رفتاری، مورد ارزیابی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعه تجربی تعداد 72 سر موش صحرایی به 12 گروه 6 تایی تقسیم شدند. مدل ایسکمی توسط بستن شریان های ایلیاک مشترک راست و شریان رانی با استفاده از تکنیک slipknot به مدت 3 ساعت ایجاد شد. گروه های تحت درمان 24 ساعت پس از ایسکمی 150 میلی گرم در کیلو گرم آمینوگوانیدین دریافت نمودند. در پایان دوره های ریپرفیوژن، عملکرد پای عقبی حیوان با استفاده از شاخص های رفتاری بر اساس هماهنگی در قدم زدن، رفلکس سرعتی، گسترش پنجه، حساسیت به نیشگون، موقعیت پا و در مشت گرفتن مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: نقایص عملکردی پای عقبی در همه گروه های تحت ریپرفیوژن به طور معنی دار مشهود بود و حداکثر نقایص رفتاری در روز هفتم ریپرفیوژن اتفاق افتاد. مقایسه ی نمرات رفتاری در گروه های تحت درمان با آمینوگوانیدین و گروه های کنترل، بهبود اعمال حرکتی و نیز time course بهتر در بهبودی را آشکار نمود. نتیجه گیری: نتایج ما پیشنهاد می کند که آمینوگوانیدین یک اثر نوروپروتکتیو در برابر آسیب ناشی از ایسکمی - ریپرفیوژن عصب سیاتیک در موش صحرایی اعمال می کند و عملکرد عصب را بر اساس شاخص های رفتاری حرکتی بهبود می بخشد. تحقیقات بیشتری جهت دستیابی به مکانیزم های مسؤول اثر حفاظتی آمینوگوانیدین در برابر ضایعات عصب سیاتیک مورد نیاز می باشد.